Ik ben Steven Kilian en Utrecht is mijn geboortestad die mij gevormd heeft en waar ik terugkijk op een zorgeloze jeugd in een achterstandswijk. Ik groeide op tussen criminelen en een wereld waarin het motto leek te zijn: ‘Misdaad loont’.
Mijn ouders deden er alles aan om mij uit de criminaliteit te houden door mij voor veel geld op particuliere scholen te zetten. Dat resulteerde in een stabiel leven als topsporter (ik werd driemaal Nederlands bokskampioen), ik volgde een hbo-studie, had een eigen huis met een prachtvrouw, verkocht voor miljoenen euro’s aan woningen bij een vastgoedkantoor en ik richtte in de Utrechtse gemeenteraad een politieke partij op waarmee ik samen met mijn oud-werkgever twee zetels behaalde.
En toch, voelde ik me ongelukkig. Voor mijn gevoel leefde ik om te werken en ik miste de spanning, het avontuur, het gevaar van de straat en de vrijheid vanuit mijn jeugd. Daarbij was ik constant op zoek naar het “grote succes”, hetgeen wat mijn criminele vrienden al leken te hebben gevonden. Zij reden in dikke auto’s, leken een zorgeloos leven te leiden, en ik dacht: Dat is vrijheid. Misdaad loont.
Een leven in het criminele circuit leverde me alles behalve vrijheid op. Ja, een gevangenisstraf van tien jaar voor het leiden van een criminele organisatie die zich bezighield met plofkraken.
Tijdens mijn detentieperiode verloor ik vrijwel alles: mijn relatie, mijn huis, mijn werk, en na een jaar lang onder hoogspanning op de vlucht te hebben geleefd, verloor ik de twee belangrijkste personen uit mijn leven, met als klap op de vuurpijl; dat ik zelf ook bijna mijn laatste adem uitblies.
Op 21 september 2021 overleefde ik namelijk een laffe aanval waarbij ik in een cel werd overgoten met kokendhete olie. Over mijn gehele lichaam liep ik ernstige brandwonden op en ik moest jarenlang onder deplorabele omstandigheden en eenzaam in mijn cel herstellen. Er was niemand die me binnen de gevangenis muren hielp. Deze periode was voor mij de moeilijkste en tegelijkertijd – de mooiste – uit mijn leven. Het zorgde namelijk voor een ommekeer in mijn hele doen en laten. Hierdoor zag ik in wat voor mij echt belangrijk is in het leven. Ik stelde mezelf tot doel om alle negatieve ervaringen om te zetten naar een bepaald positivisme, een onuitputtelijke krachtbron voor de rest van mijn leven.
Met mijn verhaal hoop ik anderen te behoeden voor een leven op het verkeerde pad. Daarbij hoop ik anderen te motiveren en te inspireren om bij tegenslagen, niet op te geven, maar om te blijven vechten tot doelen bereikt zijn.
Mijn eigen doelen zijn helder: Na het uitgeven van mijn boek ben ik voornemens om een eigen sportschool op te richten waarmee ik me ga inzetten om kwetsbare jongeren uit de criminaliteit te houden.
Want: Misdaad loont niet.
